Verzwegen vluchtverleden besproken in EOdoc 'Mijn vader, Nour en ik'
Hoe voorkom je dat trauma's van oorlog en een verleden als vluchteling overgedragen worden aan de volgende generatie? Regisseur Wiam Al-Zabari maakte voor zijn zoon Nour de persoonlijke film Mijn vader, Nour en ik over dit thema.
In deze EO-documentaire gaat hij met zijn familie in gesprek over de onbeantwoorde vragen na hun plotselinge vlucht uit Irak.
Twintig jaar geleden vluchtte filmmaker Wiam Al-Zabari als tiener met zijn familie midden in de nacht weg uit Bagdad. Naar Nederland, waar zijn vader op hen wachtte. Inmiddels is Wiam zelf vader. Maar daarmee dringen de nooit beantwoorde vragen over zijn jeugd in Irak en hun vlucht zich weer op. Hij wil de onverwerkte trauma’s niet meegeven aan zijn eigen kinderen. In de documentaire die de EO 1 juni uitzendt doorbreekt Al-Zabari daarom het stilzwijgen over deze gevoelige thema’s.
Stilte doorbreken
In Mijn vader, Nour en ik gaat hij het gesprek aan met zijn vader en moeder, broer en zusje. Hoe was hun leven in Irak? Waarom moesten ze zo nodig weg? Wat heeft de vlucht zijn vader allemaal gekost? De film laat de bevrijdende kracht zien van echte, kwetsbare gesprekken tussen mensen uit deze hechte familie. Wiam: 'Toen ik zelf vader werd merkte ik dat er een zwaarte over me heen kwam. En dat merkte mijn zoon Nour ook. Een zwaarte die ik herkende van vroeger bij mijn eigen vader. Dat wilde ik Nour niet aandoen, maar hoe stop je deze familietraditie? Ik moest de stilte doorbreken.'
Gespreksavonden
Veel mensen met een vluchtverleden kampen met trauma’s en onbeantwoorde vragen, maar praten daar niet altijd makkelijk over. Daarom gaat de film vanaf mei op tour door Nederland. Door samen de film te kijken, te eten en de thema’s uit de film na te bespreken, hopen de makers anderen te inspireren om het gesprek aan te gaan, met elkaar en hun eigen familie. Data en locaties van de filmvertoningen en nagesprekken zijn hier te vinden.
Hoogstpersoonlijk
EOdocs hoofdredacteur Margit Balogh: 'Mijn vader, Nour en ik is een sensitieve, hoogstpersoonlijke, intieme film waar de maker Wiam niet voor kon weglopen: hij moest door een proces heen om verder te kunnen in zijn persoonlijke leven en heeft vanuit zijn makerschap dit proces vastgelegd op film. Daar is lef voor nodig en doorzettingsvermogen. Dit proces werkte voor hem, maar ook voor zijn familie, helend. De film werkt als een breekijzer om de trauma’s, pijn en verdriet open te breken, een patroon te doorbreken zodat er genezing kan ontstaan en relaties worden hersteld. Het is een waardevolle film omdat het ook laat zien hoe getraumatiseerd en ingewikkeld het leven van mensen met een vluchtverleden in Nederland kan zijn. De film laat ook zien dat er perspectief is, het is mogelijk om transgenerationele trauma’s te doorbreken en dat is hoopgevend voor iedereen die hiermee worstelt.'
Wiam Al-Zabari
Op zijn dertiende vluchtte regisseur Wiam Al-Zabari (1982) uit zijn geboorteland Irak. In Nederland ontwikkelde hij een liefde voor dans. Hij besloot dansvideoclips te maken en ontdekte hierdoor zijn tweede liefde: films maken. Na diverse fictiefilms is 'Mijn vader, Nour en ik' zijn eerste documentaire. In zijn dagelijks leven is Wiam regisseur, docent op de HKU en vader van Nour, Afa en Raan.
'Mijn Vader, Nour en ik' wordt donderdagavond 1 juni uitgezonden om 22.20 uur bij de EO op NPO 2.
